Bir amatör yazar yazılarına ciddi bir ara verince geri dönmekte zorlanır. Bir yandan suçlu hisseder kendini ama öte yandan da profosyonelliğin verdiği o 'her şartta yazı yazarım' tuzağına düşmemesi gerektiğini de bilir. Dönmek ne zaman doğru ise o zaman döner sayın amatör ama duygularına dürüst kalması gerektiğini bilir. Sonucunda da hep özür dilemek ister, kimden ve niye önemli olmadan. Çünkü aslında o özür kendisine dilediği bir özürdür.
Ben özür dilemeyeceğim. Ben ilk günden beri kendimi öyle bir yazar edasında görmediğim için kendim için yazdım hep. Okunduğumu düşünmeden yazdım. Ne zaman bu endişeye kapılsam sütten kesiliyorum çünkü.
Önce bülbül sustu, sonra odak değiştirmeye karar verdim, daha çok sustum. Sonra aklıma çok şey geldi ama parmaklarım yorgundu, dilimle yetindim. Yetmedi... Aklıma, yüreğime çok şey geldi ama sıkıştı, çıkmak istemedi. Kızdım kendime, sonra barıştım. Bir süre önce bloguma bakmaya başladım. O bana baktı ben ona baktım. 'Değişmelisin' dedim ona. Sanırım kendi içimdeki kaos yeniden gelmişti. Ne yapacağımı bilemediğimden öylece bıraktım onu. "Önce o değişsin sonra ben başlarım" mantığı en trajik erteleme yöntemidir sanırsam. Benimki de öyle oldu.
Sonra sarkaç geldi... Gerisi?
ugurarcan | 17-Temmuz-2012 | 305 Harborside
Image of an object looking at self in the mirror from Brittany Scales Studios.
Eski bir dostla karsilasip kaldigin yerden devam etmek gibi...bu kadar uzun sure susma lutfen...
YanıtlaSilNe demisti yazar;
YanıtlaSil"bir bakmissin kendine bambaşka bir yerde...ama onca zaman once tam basladigin yerde"....