Birkaç gün önce konuşmuştuk daha. Uzun zamandır olmadığımız kadar asabiydik; sana söz verdiğim hep destek tam destekten o akşam için vazgeçmiş, aslında benim de hata payım olan olayların sonucunda kırılan kalbimin tamiri için senin üzerine geldim. Önce tartıştık, ama sabahında sen bana güzel bir mesaj atmış ve özür dilemiştin. Bense, nasıl olduysa, uzatıp olayı yine de sarmadım seni sevgimle ve desteğimle. Nasılsa yarın vardı, nasılsa yarın saracaktım...
Seninle gurur duymuştum, duyacaktım, yanında olacaktım, bu zorlu süreçten geçip sonunda gülecektik hepsine. 3 gündür mesajlarıma neden cevap vermediğini anlamamışlığın asabiyeti, tedirginliği ve merakı vardı üzerimde bir hışım Facebook sayfana girip gördüklerim karşısında şok olduğumda. Sen 'artık yeter' demiştin ve ben yine tek başıma kalmıştım, ellerinden tutamıyor, yüreğini saramıyor hâlde. Artık yarın yoktu, artık seni saramayacaktım... Zaman, tekrar bir başıma oturup bir türlü öğrenemediğim bu dersi bir kere daha öğrenmeye çalışmak zamanıydı artık.
As you said: "This is not goodbye," she said; "It is just time for me to rest my head..."
Güle güle Patricia, özür dilerim...
ugurarcan | 4-Haziran-2010 | HJ308
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder