Evren Beni Ayakta Alkışlıyor

Bugün evren beni ayakta alkışladı... Sonunda kalbimin sesini dinlememin semeresini aldım. Uzun zamandır yılmadan başkalarının koyduğu kurallara değil, ilişkilerimi ve özellikle geçmişten gelen kırgınlıklara karşı kalbimin sesini dinleyerek açtığım savaşta bir galibiyet daha aldım.

2-3 yıl çok samimi olduğum, aynı adı, aynı dershane sıralarını, aynı zevkleri, aynı esprileri paylaştığım bir arkadaşım vardı. Öyle güçlüydük ki beraber, gıpta ile izleniyorduk. Gurur duyabiliyorduk birbirimizden. Sonra bir dönem girdi araya, Bozuştuk. Olur dedim içimden arada sırada çünkü sebep de yoktu; herkes zor bir dönem geçiriyordu sadece. Ama O benimle konuşmayı hep reddetti. Sebebini söylemedi. Kendime döndüm baktım bulamadım, O’nu bilerek niye kırardım ki? Anlamıyordum. Birkaç kez aracı ile konuşmayı denedim, olmadı. Artık eskisi kadar umursamıyor, “benimle konuşmak istemeyen konuşmaz” diyordum... Ama her resmini orda burda gördüğümde içimden kendimi yiyordum. Çünkü elimden gelenin en iyisini henüz yapmamıştım. Bunu O’nun için değil kendim için yapmalıydım...

Birgün arkadaşların buluştuğu bir internet sitesinde gördüm O’nu. Listeme çağırdım ve kabul etti ki kesin bir ret bekliyordum. Bu adam beni görünce yüzünü çevirmiş, aracılarıma konuşmak istemediğini söylemiş, e-postalarıma hiç cevap vermemişti ama yine de dostluğumuzda bir kere kırmamıştı beni gerçek manada. Listeme aldım O'nu, bir zaman bekledim. Sonunda dün, O’na ne çok uzun, ne çok özet bir mesaj yolladım. Kalbimden geçtiğince... Nasıl anlayacağını umursamadan, komik olacağımı yada benim O’nun ayağına gittiğimi düşüneceğini hiç önemsemeden. Sevgide gurur olmaz derim hep, dostluk, sevgi ve özen zaten bunları gerektirmez mi? Kalbim ne diyorsa onu yaptım. O’na değer vermiştim. Bunu haketmişti. Hem aramızda son zamanlarda neler oluyor bilmiyordum, O’nu nereye kadar suçlayabilirdim?

Anlattım, hemde herşeyi... Ve sordum, aslında karşılığında cevap beklemeden. Gelsede sadece artık görüşmek istemediğini söyleyeceğini umarak. Ama... Ama... Bana öyle güzel bir cevap yazdı ki, şu anda bu satırları yazıyorum. Aramızda 5 yıldır büyüyen boku temizlemiştik. Öyle bir boktu ki artık birbirimizi bile göremiyor, hatta o tarafa bakmak istemiyorduk; yoksa bakamıyorduk da aslında çok mu istiyorduk acaba? Birbirimize yeni bir şans verecektik artık. Belki eskisi kadar yakın olmak zor, herkes hayatını kurdu ama belki de değil. Bilmiyorum… Önemli olan O’ndan aldığım sevgi, ilgi, özlem, minnettarlık, ve koca bir yürek dolu mesajdi ve bunun gerçekleşmesi için ben herşeye rağmen o büyük adımı atmıştım. Bunca yıldır düşünmüş, yapmamıştım.. Ve bugün EVREN BENİ AYAKTA ALKIŞLIYOR....

EVREN DÜŞÜNCEYİ DEĞİL HAREKETİ ALKIŞLAR!!!!

ugurarcan | 10-Aralık-2004

Yıl 2007. Bugün, belki de eskisinden bile güzel ve olgun bir dostluğa sahibiz, iyiki varsın adaşım. Seni çok seviyorum.